De bedroefde kat
Hoi, ik ben Jussi, een abrikooskleurige toy, een heel pittig dametje van negen jaar oud.
Tijdens het in elkaar zetten van deze website zat ik meestal onder de stoel van mijn baasje, die - dat moet ik toegeven - toch wel handig is met websites en zo.
Ach, en dan krijg je er zelfs als poedel toch een beetje verstand van. En daarom mag ik zo af en toe een verhaaltje vertellen over wat ik allemaal meemaak.
Wandelend op een mooie zondagochtend
Ik ben gek op wandelen.
Als mijn baas zijn schoenen aan gaat trekken en het vrouwtje mijn riem pakt ren ik onmiddellijk naar mijn lievelingsspeelgoed: een soort wezel die piept als je hem in zijn staart bijt. En van pure blijdschap sleep ik 'm het hele huis door. Van voor naar achter en weer terug.
Op mijn wandelingen komen we vaak langs het 'kattenhuisje' op de foto, gemaakt voor een schat van een poesje door leerlingen van een school in de buurt.
Het poesje heeft hier vlakbij al heel lang haar vaste 'stek'. Je kunt haar regelmatig langs de weg vinden, en alle bewoners van de wijk - die daar begint - houden rekening met haar veiligheid. De automobilisten remmen af en kijken eerst of de poes niet toevallig midden op de weg ligt, want ook dat komt soms voor. Deze poes heeft altijd voorrang bij het oversteken. Iedereen uit de buurt weet dat.
En wat zien we op onze laatste wandeling? Het huisje is compleet vernield. Je vraagt je af wie zoiets doet. De baas en het vrouwtje vonden het heel erg en de baas riep gelijk: "Daar ga ik iets over opsturen naar de krant!".
Maar daarvoor was er natuurlijk ook nog bewijs nodig van wat er was overgebleven van het huisje. Toen de baas de dag erna naar de plek ging om een foto te maken gebeurde er iets heel bijzonders. De poes - Jopie heet ze - kwam direct aanrennen om haar beklag te doen. En ging zelf naast de restanten zitten om te laten zien: "Kijk mij nou, geen dak meer boven mijn kopje".